راه اندازی تلفن و اینترنت آمریکا

راه اندازی تلفن و اینترنت آمریکا: یکی از نیاز های بزرگ امروزی تمام مردم دنیا، دسترسی به تلفن، موبایل و اینترنت است که از آن می توان برای جمع آوری اطلاعات، برقراری ارتباط و غیره از آن استفاده کرد. پیشرفت تکنولوژی نیز باعث شده که نیاز مردم روزانه به اینترنت بیشتر و بیشتر شود و امروزه در زندگی مدرن مردم در دنیا عدم وجود اینترنت تقریبا غیر ممکن است. یکی از موضوعاتی که ممکن است که دانشجویان بین المللی در زمان تحصیل در آمریکا با آن مشکل پیدا کنند، راه اندازی تلفن و اینترنت در کشور آمریکا می باشد که زحمت نسبتا زیادی دارد و کمی پیچیده است. در ادامه این مطلب در وب سایت موسسه اعزام دانشجو راد تلاش داریم تا شما را کمی بیشتر با نحوه راه اندازی و ویژگی های تلفن و اینترنت در آمریکا و نسبت به کشور های دیگر آشنا کنیم.

اینترنت در ایالات متحده آمریکا

اینترنت در ایالات متحده از ARPANET، شبکه‌ای که توسط آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته وزارت دفاع ایالات متحده در دهه 1960 حمایت می‌شد، رشد کرد. اینترنت در ایالات متحده به نوبه خود پایه و اساس اینترنت جهانی امروزی را فراهم کرد.

اتصالات اینترنتی در ایالات متحده عمدتاً توسط بخش خصوصی ارائه می‌شود و در اشکال مختلف با استفاده از فناوری‌های مختلف و با طیف وسیعی از سرعت‌ها و هزینه‌ها در دسترس هستند. در سال 2019، ایالات متحده از نظر تعداد کاربران اینترنت (پس از چین و هند) با 312. 32 میلیون کاربر در رتبه سوم جهان قرار گرفت.

از سال 2019، 90٪ از بزرگسالان در آمریکا از اینترنت استفاده می‌کنند، چه به طور نامنظم یا مکرر. ایالات متحده با 7000 ارائه‌دهنده خدمات اینترنتی (ISP) بر اساس سازمان سیا در رتبه اول جهان قرار دارد. پهنای باند اینترنت به‌ازای هر کاربر اینترنت، چهل و سومین بالاترین پهنای باند در جهان در سال 2016 بود.

نام‌های دامنه سطح بالای اینترنت مخصوص ایالات متحده

• Us.
• edu.
• gov.
• mil.
• As. (ساموآی آمریکایی)
• Gu. (گوام)
• Mp. (جزایر ماریانای شمالی)
• Pr. (پورتوریکو)
• Vi. (جزایر ویرجین ایالات متحده)

بسیاری از سازمان‌ها و افراد مستقر در ایالات متحده نیز از دامنه‌های سطح بالای عمومی مانند com. ،  net. ، org. ، name و غیره استفاده می‌کنند.

دسترسی و سرعت

دسترسی به اینترنت را می‌توان به دودسته شماره‌گیری و دسترسی پهنای باند تقسیم کرد. در ابتدای قرن بیست و یکم، اکثر دسترسی‌های مسکونی از طریق شماره‌گیری بود، درحالی‌که دسترسی مشاغل معمولاً از طریق اتصالات با سرعت بالاتر بود. در سال‌های بعد، شماره‌گیری به نفع دسترسی پهن باند کاهش یافت. هر دو نوع دسترسی معمولاً از یک مودم استفاده می‌کنند که داده‌های دیجیتال را برای انتقال از طریق یک شبکه آنالوگ خاص (مثلاً شبکه‌های تلفن یا کابل) به آنالوگ تبدیل می‌کند.

دسترسی Dial-up اتصال به اینترنت از طریق یک خط تلفن است که یک پیوند نیمه دائمی به اینترنت ایجاد می‌کند. با کار بر روی یک کانال، خط تلفن را در انحصار خود درآورده و کندترین روش دسترسی به اینترنت است. Dial-up اغلب تنها شکل دسترسی به اینترنت در مناطق روستایی است؛ زیرا به هیچ زیرساختی غیر از شبکه تلفن موجود نیاز ندارد. اتصالات تلفنی معمولاً از سرعت 56 کیلوبیت بر ثانیه تجاوز نمی‌کنند، زیرا عمدتاً از طریق یک مودم 56 کیلویی ایجاد می‌شوند.

دسترسی پهن باند شامل طیف وسیعی از سرعت‌ها و فناوری‌ها می‌شود که همگی دسترسی بسیار سریع‌تری به اینترنت نسبت به Dial-up فراهم می‌کنند. اصطلاح ” پهن باند ” زمانی معنای فنی داشت، اما امروزه بیشتر به‌عنوان یک کلمه تبلیغاتی به معنای “سریع‌تر” استفاده می‌شود. اتصالات پهن باند، اتصالات پیوسته یا «همیشه روشن» هستند، بدون نیاز به شماره‌گیری و قطع‌کردن، و خطوط تلفن را در انحصار قرار نمی‌دهند.

انواع رایج دسترسی پهنای باند

انواع رایج دسترسی پهن باند شامل DSL (خطوط مشترک دیجیتال) که از خط تلفن استفاده می‌کند، دسترسی به اینترنت کابلی، دسترسی به اینترنت ماهواره‌ای و پهنای باند تلفن همراه یا بی‌سیم، از طریق تلفن‌های همراه یا مودم پهن باند سیار، از طریق تلفن همراه یا شبکه بی‌سیم، و از یک برج سلولی. در سال 2015، کمیسیون ارتباطات فدرال ایالات متحده (FCC) پهنای باند را به‌عنوان هر اتصالی با سرعت دانلود حداقل 25 مگابیت بر ثانیه و سرعت آپلود حداقل 3 مگابیت بر ثانیه تعریف می‌کند، اگرچه این تعریف درگذشته از سرعت پایین‌تری استفاده می‌کرد.

درصد جمعیت ایالات متحده که از اینترنت استفاده می‌کردند تا سال 2007 به طور پیوسته افزایش یافت و در سال‌های 2008 و 2009 اندکی کاهش یافت. رشد در سال 2010 ازسرگرفته شد و در سال 2012 به بالاترین سطح خود (81. 0%) رسید. 81. 0 درصد کمی بالاتر از رقم 73 درصدی سال 2012 برای همه کشورهای توسعه‌یافته است. بر اساس این ارقام، ایالات متحده در سال 2000 در بین 206 کشور در رده دوازدهم قرار گرفت، در سال 2010 به 31 از 209 کشور سقوط کرد و در سال 2012 کمی به رتبه 28 از 211 کشور رسید. فرانسه (83. 0%)، بلژیک (82. 0%)، استرالیا (82. 3%)، اتریش (81. 0%)، اسلواکی (80%)، کویت (79. 2%) و ژاپن (79. 1%). ارقام ده کشور برتر در سال 2012 از 91. 0 درصد برای فنلاند تا 96. 9 درصد برای جزایر فالکلند متغیر بود.

استفاده از اینترنت در ایالات متحده از ایالت به ایالت دیگر بسیار متفاوت است. به‌عنوان‌مثال، در کل ایالات متحده در سال 2011، 77. 9٪ از جمعیت از اینترنت استفاده می‌کردند. اما در همان سال (2011)، فاصله زیادی در استفاده بین سه ایالت برتر – واشنگتن (80. 0٪)، نیوهمپشایر (79. 8٪) و مینه سوتا (79. 0٪) و سه ایالت پایین – می‌سی‌سی‌پی (59. 0 ٪) وجود داشت. درصد، نیومکزیکو (60. 4 درصد) و آرکانزاس (61. 4 درصد).

جدول استفاده آمریکا از اینترنت از سال 2000 تا 2015

ضریب نفوذ پهنای باند ثابت

ضریب نفوذ پهنای باند ثابت (سیمی) و بی‌سیم به طور پیوسته رشد کرده است و به ترتیب به 28. 0% و 89. 8% در سال 2012 رسیده است. این نرخ‌ها ایالات متحده را بالاتر از میانگین جهانی 25. 9% برای پهنای باند ثابت در کشورهای توسعه‌یافته و بسیار بالاتر از میانگین 62. 8% قرار می‌دهد. برای پهنای باند بی‌سیم در کشورهای OECD. اشتراک‌های پهنای باند بی‌سیم در ایالات متحده در درجه اول پهنای باند تلفن همراه – سلولی هستند. ازآنجایی‌که یک اشتراک اینترنت واحد ممکن است توسط افراد زیادی به اشتراک گذاشته شود و یک نفر ممکن است بیش از یک اشتراک داشته باشد، ضریب نفوذ سطح واقعی دسترسی به اینترنت پهنای باند جمعیت را نشان نخواهد داد و ضریب نفوذ بیش از 100٪ امکان‌پذیر است.

مطالعه Pew در سال 2013 در مورد پذیرش پهنای باند خانگی نشان داد که 70٪ از مصرف‌کنندگان یک اتصال پهن باند پرسرعت دارند. حدود یک‌سوم از مصرف‌کنندگان یک اتصال پرسرعت “بی‌سیم” را گزارش کردند، اما نویسندگان گزارش گمان می‌کنند که بسیاری از این مصرف‌کنندگان به‌اشتباه اتصالات بی‌سیم را به یک DSL سیمی یا اتصال کابلی گزارش کرده‌اند. نظرسنجی دیگری از مرکز تحقیقات Pew که نتایج آن در 27 فوریه 2014 منتشر شد، نشان داد که 68٪ از بزرگسالان آمریکایی با دستگاه‌های تلفن همراه مانند تلفن‌های هوشمند یا رایانه‌های لوحی به اینترنت متصل می‌شوند. این گزارش همچنین میزان استفاده از اینترنت توسط بزرگسالان آمریکایی را تا 87 درصد اعلام کرد، درحالی‌که بزرگسالان جوان بین 18 تا 29 سال 97 درصد بودند.

در اندازه‌گیری‌های انجام شده بین آوریل و ژوئن 2013 (Q2)، ایالات متحده با میانگین سرعت اتصال 8. 7 مگابیت بر ثانیه در رتبه هشتم از بین 55 کشور قرار گرفت. این نشان‌دهنده افزایش از رتبه چهاردهم از بین 49 کشور و 5. 3 مگابیت بر ثانیه برای ژانویه تا مارس 2011 (سه‌ماهه اول) است. میانگین جهانی برای سه‌ماهه دوم سال 2013 3. 3 مگابیت بر ثانیه بود که نسبت به 2. 1 مگابیت بر ثانیه در سه‌ماهه اول 2011 افزایش داشت. در سه‌ماهه دوم 2013 کره جنوبی با 13. 3 مگابیت بر ثانیه رتبه اول را به خود اختصاص داد و پس از آن ژاپن با 12. 0 مگابیت بر ثانیه و سوئیس با 11. 0 مگابیت در ثانیه رتبه اول را کسب کردند.

مالکیت

بر خلاف کشورهایی مانند چین، ژاپن و نیوزلند، زیرساخت‌های اینترنتی مانند کابل‌های فیبر نوری، 4G LTE، ایستگاه‌های پایه 5G، DSL (خط مشترک دیجیتال) و شبکه‌های ماهواره‌ای در ایالات متحده متعلق به ISPهای خصوصی هستند و نه دولتی. این در ارتباط با تمرکز بالای سهم بازار در میان چهار بازیگر اصلی: AT&T (41. 4٪)، Comcast (36. 1٪)، Charter (33. 4٪) و Verizon. (17. 4٪) تا سال 2021 امکان ایجاد انحصارهای محلی را فراهم می‌کند که به‌موجب آن ارائه‌دهندگان انگیزه کمی برای رقابت با یکدیگر یا ورود به “قلمرو” ارائه‌دهندگان دیگر به‌منظور تثبیت قیمت‌ها و حفظ سهم بازار دارند.

ازآنجایی‌که مالکیت زیرساخت‌های زیربنایی غیرمتمرکز و خصوصی شده است، ساخت زیرساخت‌های اینترنتی نیز تکه‌تکه شده و به‌جای نیاز عمومی، بر اساس سود انجام می‌شود. باتوجه‌به این موضوع، تلاش‌های دولت برای گسترش زیرساخت‌ها در مناطق روستایی و کم خدمت که در آن هیچ انگیزه مالی برای ساخت شرکت‌های خصوصی وجود ندارد، کند و پرهزینه باقی می‌ماند، زیرا دولت ایالات متحده مجبور است برای ساخت به ISPهای خصوصی شبکه‌های کابل فیبر نوری و سایر زیرساخت‌های کلیدی یارانه بدهد.

از سال 2022، یک مطالعه توسط انجمن باند پهن فیبر تخمین زد که تنها 43٪ از خانواده‌های ایالات متحده به اتصالات فیبر نوری با ارائه‌دهندگان “Tier 1” مانند AT&T، Verizon، Lumen پنج نفر دیگر که 72٪ از پوشش فیبر در ایالات متحده را تشکیل می‌دهند دسترسی داشتند. داده‌های FCC تا سال 2019 نشان داد که حدود 21. 3 میلیون آمریکایی به پهنای باند ثابت با سرعت 25 مگابیت در ثانیه پایین و 3 مگابیت در ثانیه دسترسی ندارند. تلاش‌های دولت ایالات متحده برای گسترش یا ارتقای زیرساخت‌های اینترنتی کلیدی به هر شیوه‌ای یکپارچه یا یکپارچه به‌شدت تحت‌تأثیر منافع شرکت‌ها، لابی‌گری در سطح ایالتی و فدرال و مخالفت‌هایی با آنچه به‌عنوان مداخله دولت در پویایی بازار آزاد تلقی می‌شود، باقی می‌ماند.

نحوه راه اندازی تلفن و اینترنت در آمریکا

راه اندازی تلفن همراه

استفاده بسیار گسترده ای از موبایل ها، که به عنوان “تلفن های همراه” در ایالات متحده شناخته می شوند، وجود دارد. هنگامی که برای اولین بار وارد کشور می شوید این نیز گزینه بسیار خوبی است. اگر کارت اعتباری در ایالات متحده ایجاد نکرده‌اید و شماره تامین اجتماعی ندارید، باید از یک طرح پیش‌پرداخت استفاده کنید، اما پس از ایجاد آن، می‌توانید طیف وسیعی از طرح‌ها را از طیف گسترده‌ای انتخاب کنید. ارائه دهندگان ارائه دهندگان اصلی موارد ذکر شده در بالا هستند، اما گزینه های دیگری نیز وجود دارد.

اگرچه GSM استاندارد تلفن همراه مورد استفاده در اروپا و بیشتر نقاط جهان است، ایالات متحده تعدادی استاندارد را اتخاذ کرده است که CDMA اصلی ترین آن است. به طور فزاینده ای از GSM استفاده می شود، اما باید بررسی کنید که آیا می توانید از تلفن همراه فعلی خود با شبکه انتخابی خود استفاده کنید یا خیر. برای نصب تلفن، باید با یکی از ارائه دهندگان تلفن محلی تماس بگیرید. به طور کلی باید جزئیات زیر را ارائه دهید:

• اسم شما
• آدرس کامل
• نوع طرح تماس مورد نیاز شما
• شماره تامین اجتماعی شخصی که باید صورتحساب دریافت کند
• اطلاعات اعتباری

اینترنت

گزینه های زیادی برای اتصال به اینترنت با بسیاری از ارائه دهندگان خدمات اینترنتی (ISP) وجود دارد. شرکت های بزرگ مخابراتی بیشترین سهم بازار را دارند، اما بسیاری از ارائه دهندگان کوچکتر نیز وجود دارند. اینترنت پرسرعت از طریق DSL، کابل و اتصالات فیبر در دسترس است و شماره گیری کندتر دیگر رایج نیست. شما برای راه اندازی اینترنت در آمریکا فقط لازم است که بین ISP های مختلف، سرویس مورد علاقه خود را با بررسی انتخاب کنید و سپس به شرکت این ISP مراجعه کنید و مراحل مختلف راه اندازی اینترنت برای خودتان را پیش ببرید.

مسابقه

فقدان رقابت و انتخاب مصرف‌کننده در بازار ارائه‌دهندگان پهنای باند به‌عنوان دلیل اصلی بالابودن هزینه اینترنت و سرعت و دسترسی ضعیف حتی در مناطق شهری ذکر شده است. در بازار DSL، قانون ارتباطات از راه دور در سال 1996، اپراتورهای صرافی محلی فعلی را ملزم به اجاره خطوط به مصرف‌کنندگان به شرکت‌های صرافی محلی رقابتی کرد، اما تغییرات در مقررات FCC در سال 2005 به طور قابل‌توجهی این الزامات را تضعیف کرد. در بازار پهنای باند کابل، قانون سال 1996 همچنین به شرکت‌های کابلی اجازه ادغام داد و در نتیجه تعداد کمی از شرکت‌های بزرگ به وجود آمدند که موافقت کردند به هر یک‌دریک منطقه جغرافیایی خاص انحصار بدهند.

فقدان رقابت نیز به مقررات سختگیرانه گذشته در سطوح فدرال، ایالتی و محلی نسبت داده‌شده است که موانعی را برای ورود ایجاد می‌کند. به طور خاص، چنین انتقادی به محدودیت‌های مربوط به دسترسی و توسعه زیرساخت‌های فیزیکی لازم برای پهنای باند، از جمله حق‌تقدم به زمین و مالکیت قطب‌های برق اشاره کرده است. انجمن پهنای باند روستایی، سازمانی که نماینده ارائه‌دهندگان روستایی محور است، به مجوزهای گران‌قیمت و تأخیرهای رویه‌ای در جلوگیری از دسترسی «جهانی» پهنای باند اشاره کرده است. برای مناطق روستایی مانند مناطقی که RBA نمایندگی می‌کند، بازده مالی می‌تواند ناکافی باشد و بنابراین شرکت‌های خصوصی انگیزه کمی برای رقابت با دیگری در ایجاد تسهیلات مربوطه دارند.

این مشکل به‌ویژه برای بخش‌های بومی ایالات متحده برجسته است، جایی که سرزمین‌های قبیله‌ای «پایین‌ترین نرخ دسترسی به اینترنت را در میان جمعیت‌های دیگر دارند». اهداف سیاست برابری، نه سود، باعث شده‌اند که پروژه‌های دسترسی محدودی که به سمت این جوامع هدف‌گذاری شده‌اند، در نتیجه تقاضای بی پاداش باشند. در شرایط دیگر، جایی که تقاضا به‌اندازه کافی بالاست تا سرمایه‌گذاری را پیش ببرد، هزینه‌های ثابت مرتبط با ساخت زیرساخت‌های باند پهن به‌اندازه‌ای بالاست که حتی ارائه‌دهندگان بزرگ‌تر را نیز بازدارد. اسپرینت ادعا می‌کند که «ده‌ها میلیون دلار» را برای بررسی انطباق با NEPA، مجموعه‌ای از مقررات اثرات زیست‌محیطی، هزینه کرده است که نتیجه آن «هیچ تأثیر قابل‌توجهی» پیدا نکرد و در نهایت ورود آن‌ها به آن جغرافیای خاص را به تأخیر انداخت.

برای اصلاح این فضای ضدرقابتی، دولت‌ها تلاش کرده‌اند تا هزینه‌هایی را که ممکن است واردکنندگان متحمل شوند به حداقل برسانند. قانون ارتباطات از راه دور در سال 1996 باهدف تشویق مشارکت ارائه‌دهندگان، حقوق دسترسی به اتصالات قطب را برای ISPها با یارانه فدرال گسترش داد. در سال 2015، کمیسیون ارتباطات فدرال با درخواست هیئت‌های خدمات محلی در کارولینای شمالی و تنسی در مورد قوانین ایالتی که در نتیجه لابی‌های ارائه‌دهنده خصوصی، به طور قانونی شهرداری‌ها را از ورود به بازار پهنای باند منع کرده بود، موافقت کرد. برای کاهش هزینه‌ها و گسترش بازار، FCC همچنین یک سیاست “یک‌بار حفاری” را تصویب کرده است – دستوری که شهرها را ملزم می‌کند که کانال‌های باند پهن را در طول ساخت جاده‌های با بودجه فدرال اجرا کنند. ازآنجایی‌که قیمت مالی گذاشتن فیبر بخش بزرگی از هزینه‌های استقرار را تشکیل می‌دهد، اقدامات دلسوزانه نسبت به این مرحله ورود سرمایه‌گذاری را برای بازیگران بیشتری آسان‌تر می‌کند.

تعدادی از شهرستان‌ها نیز احکام یا کمک‌هایی صادر کرده‌اند که برخی از هزینه‌های مربوط به زیرساخت‌های ساختمانی را به‌منظور تشویق پروژه‌های ساختمانی باند پهن حذف یا جبران می‌کنند. خارج از اقدامات نظارتی و قانونی، دولت‌ها سیاست‌های غیررسمی را در اختیار دارند که مشوق‌های دیگری برای سرمایه‌گذاری ارائه می‌دهد، مانند جمع‌آوری و ارائه داده‌های محلی برای ساده‌سازی اقدامات استقرار یا تلاش‌های ارتباطی.چ

در این مقاله در سایت موسسه راهیان آبی دانش تلاش داشتیم تا شما را کمی بیشتر با موضوع تلفن و اینترنت در آمریکا آشنا کنیم و شما را با راه اندازی تلفن و اینترنت در آمریکا نیز آشنا کنیم.

منبع: wikipedia